قالَ الرّسولُ یاربِّ إنَّ قَومی اتَّخَذوا هذَا القُرآنَ مَهْجوراً
"و (در آن روز ) پیامبر عرضه داشت: «پروردگارا ! قوم من قرآن را رها کردند.»"
غم و اندوه عمیقی سراسر وجودم را فرا گرفته است ، از این همه بی توجهی و بی حرمتی به قرآن این امانت خدای حکیم و مهربان در میان ما مردم خواب آلوده و غفلت زده . با خود می گویم خدایا چه شده است که امت رسول خاتم (صلی الله علیه وآله ) قرآن را ترک کرده اند . خود را مسلمان نامیده ایم اما انگار که قرآن کتاب پیغمبر ما نیست . یا نه کتاب ما هست اما آن را رها کرده و به حال خود گذاشته ایم. نگاهی به خودمان بیندازیم ... قرآن چه اهمیتی برای ما دارد ؟ حق قرآن بر خودمان را در چه خلاصه کردیم ؟ آیا معجزه رحمه للعالمین را منشور زندگی خود در این دنیا که هر دم از آن بری می رسد قرار داده ایم ؟ یا نه ، دلمان را خوش کرده ایم به اینکه روزی ، هفته ای یا حتی ماهی یک بار چند آیه از آن را بخوانیم بلکه ثوابی برده باشیم؟یا این که آن را فقط در گوشه ای از اتاق بگذاریم تا بلکه به حرمت آن خانه مان متبرک شود ؟خیر ارزشش به این جور چیزها ختم نمی شود هر چند که این مسائل نیز در جای خود ارزش دارد. بیایید کمی فکر کنیم به اینکه چگونه می شود که اگر این قرآن به کوه نازل می شد از هم متلاشی می شد ؟ یا اصلاً مگر در لابه لای این صفحات چه نوشته شده که پیامبر عظیم الشان اسلام آن را و مفسرین حقیقی آن را به عنوان دو چیز گرانبها که تا ابد جاویدان هستند و هیچ گاه از هم جدا نمی شوند ، معرفی می کند ؟
مهجوریت و دورافتادگی قرآن از اینجا شروع می شود که این کتاب را ازمسائل روزمره ی خود دور کرده ایم. از آن جایی که آن را در حد توصیه اخلاقی و عبادی کوچک کرده ایم در حالی که قرآن وسیله ی هدایت رب العالمین است که با گذری عمیق بر آن می توان دریافت که کامل ترین و جدیدترین موضوعات عبادی ، اخلاقی ، عرفانی ، سیاسی ، اقتصادی ، فرهنگی و اخلاقی و در یک جمله همه ی آن چه را که بشر دیروز ، امروز و فردا بدان محتاج است را شامل می شود. گاهی به این مباحث که فکر می کنم ناخودآگاه قلبم به لبخند تمسخر آمیز شیطان گواهی می دهد که چگونه مرا آنچنان متکبر و مغرور گردانیده که قرآن را از زندگی خود جدا می بینم و پاسخ همه ی سؤالاتم را در دنیای کوچک عقلم می خواهم و حال آنکه عقل آفرین همه ی نیازهای مرا در کتابش پاسخ گفته است. اراده ای می خواهد و اندیشه ای تا این کتاب را جزئی از وجود خود قرار دهیم. ببینید امیر المومنین (علیه السلام )راز دور افتادگی کتاب خدا را در عصر ما و بین ما چقدر ظریف بیان فرموده اند و چگونه به من و شما هشدار داده اند :« ... همانا پس از من روزگاری بر شما فرا خواهد رسید که نزد مردم آن زمان کالایی زیانمندتر از قرآن نیست اگر آن را درست بخوانند و تفسیر کنند و متاعی پرسود تر از قرآن یافت نمی شود آن گاه که آن را تحریف کنند و معانی دلخواه خود را رواج دهند. در شهرها چیزی ناشناخته تر از معروف و شناخته تر از منکر نیست . حاملان قران آن را واگذاشته و حافظان قرآن ، آن را فراموش می کنند . پس در‌آن روز قرآن و پیروانش از میان مردم رانده و مهجور می گردند. و هر دو غریبانه در یک راه ناشناخته سرگردانند و پناهگاهی میان مردم ندارند. پس قرآن وپیروانش میان مردمند اما گویا حضور ندارند. با مردمند ولی از آنها بریده اند ، زیرا گمراهی و هدایت هرگز هماهنگ نشوند گر چه کنار یکدیگر قرار گیرند . گویی در آن روز مردم پیشوای قرآن بوده و قرآن پیشوای آنان نیست. پس از قرآن جز نامی نزدشان باقی نمی ماند و آنان جز خطی از قرآن نشناسند.»
خود را پیرو قرآن و مسلمان معرفی می کنیم اما نه گفتارمان ، نه رفتارمان ، نه تفکرمان و نه زندگیمان هیچ رنگ و بویی از قرآن نگرفته است.
قرآن مهمترین و بی نقص ترین عامل سنجش اعمال و گفتار ما برای انطباق با اسلام ناب است. دوری ما از روح و محتوای آن آرزوی دشمنان اسلام و هدف آنها بوده و خواهد بود. و بدانید تا زمانی که من و شما باقرآن و عترت مانوس وهمراه باشیم در هر مکان و هر زمان حرفهای زیادی برای گفتن داریم.
فَصَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ الخطیبِ بِهِ و عَلی الِهِ الخُزّانِ لَهُ وَاجْعَلْنا مِمَّنْ یَعْتَرِفُ بِاَنَّهُ مِنْ عِنْدِکَ ...
